W 2012 Kim Dzong Un oficjalnie objął najwyższe stanowiska partyjne i państwowe: 11 kwietnia 2012 został wybrany I Sekretarzem Partii Pracy Korei[28], zaś 13 kwietnia 2012 – Pierwszym Przewodniczącym Narodowej Komisji Obrony(najwyższe stanowisko w państwie – odpowiednik głowy państwa, zlikwidowane w czerwcu 2016)[29]. Podczas uroczystości upamiętniającej 100 rocznicę urodzin Kim Ir Sena, która odbyła się w Pjongjangu 15 kwietnia 2012, po raz pierwszy wygłosił publiczne przemówienie, w którym zapowiedział kontynuację dotychczasowej polityki. 18 lipca 2012 Kim Dzong Un został marszałkiem sił zbrojnych, finalizując przejęcie kontroli nad państwem i siłami zbrojnymi[30]. 9 maja 2016 został Przewodniczącym Partii Pracy Korei[8].
Po śmierci Kim Dzong Ila komentatorzy przewidywali, iż Kim Dzong Un nie będzie w stanie sprawować samodzielnych rządów, a nawet że mogło dojść do konfliktu o władzę między przedstawicielami sił zbrojnych i rodzinnym klanem Kimów[31][32]. Dlatego Kim Dzong Una w sprawowaniu władzy wspierał początkowo jego wuj Jang Sŏng T'aek, mąż siostry Kim Dzong Ila, jako bardziej doświadczony polityk[33]. Odsunięcie ze stanowiska szefa Sztabu Generalnego wicemarszałka Ri Yŏng Ho, którego zastąpił Hyŏn Yŏng Ch'ŏl wzbudziło spekulacje, że Kim Dzong Un zamierzał zająć się poważnymi reformami w gospodarce, odbierając wojsku kontrolę nad nią[34]. Ostatecznie ofiarą czystek padł sam Jang Sŏng T'aek, który w grudniu 2013 został odsunięty od wszystkich stanowisk, aresztowany, a w końcu skazany na śmierć i stracony[35]. Oznaczało to ostateczne złamanie potencjalnej opozycji i utrwalenie pełni władzy w rękach Kim Dzong Una. Trwają również działania nad rozszerzeniem kultu jednostki Kim Dzong Una jako trzeciej osoby „identycznej z przywódcami Kim Ir Senem i Kim Dzong Ilem”.
